حراست اسلامی

حجت الاسلام شیخ عبدالحمید جلیلی روز ۲۵ اسد سال ۱۳۲۵ هجری شمسی در قریه شاخه جلیل در مرکز ولسوالی جغتو دره­ی گلبوری  ولایت غزنی در  خانواده عالم پرور به دنیا آمد. پدرش شیخ محمد ناصر و پدر کلانش کربلایی حسن رضا مدرس بود.

مرحوم کربلایی  حسن رضا مدرس نماینده مجتهد عصر خویش مرحوم آیت الله اصفهانی نجفی بود. از مکان تحصیل آن مرحوم( مدرس) اطلاع دقیق در دست نیست.   ایشان درخانه شخصی خویش واقع در قریه جلیل  به تاسیس مدرسه و پرورش عالمان دینی چون مرحوم کربلایی قربانعلی از قریه یوسف؛ مرحوم کربلایی سید اصغر از سیاه قول جرمتو،کربلایی سید حسینعلی از قریه حاجی خان سراب و دیگر عالمان دینی به گونه ای مخفیانه و دور از چشم دولت وقت پرداخت.

پدرش شیخ محمد ناصر نزد شاگردان کربلایی مدرس مدارج علمی دینی تا اتمام لمعتین دنبال کرد‌. سپس در طول حیات خویش به وظایف ملا امامی مساجد در قریه جات ولسوالی جغتو ایفای  وظیفه نموده و شاگردان زیادی را پرورش داد.

یکی از شاگردان برجسته وی، فرزند شهیدش عبدالحمید جلیلی است.  ایشان بعد از اتمام منطق، نحو و صرف نزد پدر ش و مرحوم شهید مدرس ( سرخده گلبوری) برای ادامه تحصیل عازم کابل شدند.   شهید عبدالحمید جلیلی مدارج عالی تعلیم دینی را در شهر کابل و در مدرسه محمدیه مرحوم آیت الله سید واعظ بهسودی دنبال کرد. تحصیلات دینی را تا اتمام سطح عالی دنبال نمود، که کودتای داودخان و هرج ومرج در کابل  مانع ادامه تحصیل وی  گردید.

در جریان تحصیل مبارزاتش را علیه نظام  استبدادی وقت در کنار دیگر مبارزان  دنبال کرد. از وی مقالات و بیانیه های دستنویس زیادی به جای مانده است که در مذمت حاکمان استبدادی نوشته شده و دغدغه عمده آن آزادی فکری در چارچوب ارزشهای دینی با استناد به قرآن کریم وسنت نبوی  است.

شهید جلیلی بعد از ازدواج در سال ۱۳۵۲ مشغول تدریس در مساجد و ملا امامی در منطقه گلبوری قریه ده میرک  جغتو گردید.

کودتای هفت ثور و در ادامه تجاوز نظامی و لشکر کشی گسرده اتحاد جماهیر وقت  شوروی به کشور  در ۶ جدی ۱۳۵۸  ایشان و دیگر فرهنگیان و عالمان را  مجبور به مبارزه مسلحانه نمود.

با تشکیل جبهات مقاومت علیه رژیم کمونیستی و اشغال گران شوروی در سراسر کشور، بازداشت و  کشتار دسته جمعی مردم و فرهنگیان و عالمان دینی  در شهرها و قریه جات، شهید جلیلی در مرکز ولسوالی جغتو یعنی گلبوری با دیگر مبارزانی چون مرحوم سید قاسم رضوی، شهید واعظ، شهید قهرمان،  مولوی گل محمد، سید جگرن  آقا و دیگر مبارزان همسو و هم جبهه گردید. به دلیل مرکزیت گلبوری و نزدیکی آن با شعر غزنی تمرکز قوای دولت و مجاهدان بالای تصرف مرکز ولسوالی جغتو بود. بعد از مبارزات مستمر ولسوالی جغتو از چنگ دولت کمونیستی آزاد شد و با امانت داری تمام و تلاش در حفاظت از تاسسیات و تجهیزات به جای مانده از حاکمیت کمونیستی  به  مرکز فعالیت های مبارزان و مجاهدان تبدیل گردید.

بعد از فتح ولسوالی جغتو توسط ایشان و دیگر همرزمان شان؛ در جبهه ولسوالی جغتو  شهید جلیلی نقش مسُول عمومی حوزه ای گلبوری را از آدرس شورای  منطقه  به عهده داشت. در این مسئولیت و  به کمک دیگر مبارزان عبور و مرور گروههای جهادی و دیگر عابرین سطح منطقه همجوار رصد و دنبال می شد. عبور و مرور از گلبوری به دیگر مناطق باید با نامه رئیس عمومی منطقه مرحوم شهید جلیلی  انجام میشد، زیرا احتمال نفوذ دشمن درمیان مبارزین خطر جدی ای بود که باید توسط آنان دنبال می گردید.

اولین محموله سلاح که توسط حوزه جغتو توزیع شد، به سرپرستی شهید جلیلی و با گروهی از مبارزان جوان  از جاغوری به گلبوری  انتقال  و در بهار سال ۱۳۵۹ در میان مردم در  قریه صدوخان  گلبوری که از نوع یازده تیر بود، در سطح جغتو توزیع گردید.

در بهار سال ۱۳۵۹ و حمله گسرده شوروی در گلبوری و شهادت بیش از ۲۲ نفر ملکی، اولین تانگ شوری با شلیک توپ،  خانه ای شهید جلیلی را هدف قرار داد و بخشی از آن  را  تخریب کرد.

در تابستان ۱۳۵۹ ثارنوالی  غزنی رژیم کمونیستی وقت، حکم بازداشت و اعدام غیابی برای شهید عبدالحمید جلیلی  صادر نمود. گروهی از سربازان رژیم خانه شهید جلیلی را محاصره، اما ایشان موفق به فرار به سمت  سراب گردید. گروه سربازان رژیم ،به جای وی، پدرش شیخ ناصر را بازداشت و با لت و کوب مستمر به مرکز ولسوالی دوباره اشغال شده توسط رژیم کمونیستی انتقال دادند. با شکنجه های  زیاد در مدت دو روز تمام و نومیدی از بازداشت فرزند مبارزش وی را آزاد نمودند ، اما آثار شکنجه آنقدر زیاد بود که مدت یکسال شیخ ناصر در استراحت خانگی به سر برد.

مبارزات گروههای جهادی در سالهای ۵۹ تا ۶۱ در مسیر درست به پیش میرفت و شهید جلیلی نیز عنصر فعال در میان مبارزان در جبهه گلبوری و قیاق بود. 

با پیش آمدن رقابتهای منفی در میان مبارزان   مستقر در گلبوری و احمدا  و از هم پاشیدن حوزه جغتو در اثر شهادت شهید واعظ و دیگر  شهدا، و عدم توانایی رهبری  آنان در کنترل عناصر خودسر، شهید جلیلی به جبهه تازه تاسیس پاسداران جهاد به رهبری سید محمد دین خلوصی پیوست.

این گروه متشکل از عالمان خوشنام و مبارز منطقه و کشور بود. در سطح جغتو رهبری گروه تازه تاسیس  را استاد محمد دین خلوصی بر عهده داشت. شخصیتهای جهادی دیگری چون مرحوم حسن صبااز خوش آبدال ، استاد محمد فکرت، استاد بلاغی غزنوی و مبارزان  خوش نام دیگر که همگی در" قل لوخ"  قیاق پایگاه مقاومت را ایجاد کرده بودند این گروه تازه تاسیس را بنا نهاده بودند.

زمان اندکی از تاسیس گروه پاسداران جهاد اسلامی افغانستان، سازمان نصر اسلامی افغانستان و حرکت اسلامی افغانستان نگذشته بود که بخشی از آنان در قرباغ غزنی دچار تنش لفظی و در گیری فیزیکی گردیدند.

درگیری میان سازمان نصر اسلامی و حرکت اسلامی در قرباغ غزنی سبب یاس، شک و تردید  و نومیدی میان مبارزان گردید.

در گیریهای قرباغ میان دو سازمان فو ق الذکر سبب گردید که مبارزان جبهه  پاسداران مستقر در قول لوخ کاریز رام، ناچار به موضع گیری لفظی شوند و در همین راستای استاد خلوصی برای فتوا به ایران رفت و شیخ محمد ناصر جلیلی فرزندش شهید عبدالحمید جلیلی را از ادامه حضور مستقیم  در جبهه قیاق به مانند گذشته  منع کرد.

در سالهای ۱۳۶۳  تا ۱۳۶۴ وی را به حضور در مساجد و آموزش و تربیت نوجوانان ترغیب کرد. در این سالها شهید جلیلی وظیفه ملا امامی در قریه  سرخی و ده نظرجرمتو ، ده رمزی جرمتو  و در سال  شهادتش در قریه مهمند را به پیش می  برد. از شاگردان به نام قریه مهمند ایشان میتوان از معلم جعفر سبحانی نام برد.

بر اثر شدت جنگ و به دلیل تعطیلی مکاتب،   آموزش نوجوانان در مساجد و تربیت اسلامی جامعه، وظیفه ای اساسی بود که کمتر کسی در زمان مبارزه به آن توجه داشت.  با اوج گیری اختلافات میان مبارزان،  شهید جلیلی جبهه مبارزه را به جبهه فرهنگی تبدیل کرد. پرورش شاگردان چون جعفر سبحانی و دیگر فرهنگیان جوان امروزی  قریه مهمند،  نتیجه زحمات اولیه شهید جلیلی می باشد.

شهید جلیلی در کنار  فعالیتهای فرهنگی و تربیت نسل جدید در مساجد،  به جمع آوری کمک برای مبارزان در جبهه های جنگ نیز مشغول بود. جمع آوری کمک برای مبارزان جاغوری در لومان  و دیگر جبهه های جنگ از فعالیتهای پشت جبهه شهید عبدالحمید جلیلی بود.

درنهایت اشغال گران شوروی و کماندوهای ارتش سرخ،  آن عالم فرزانه و مجاهد وارسته و تربیت یافته دامن عالمان شناخته شده  را  در صبح گاه ۲۱جدی ۱۳۶۴  صبح روز شنبه ساعت حدود نه صبح در کوتل مهمند در حالی که  فرزند بزرگش محمد جواد جلیلی، که آن زمان ده ساله  و همراه پدرش بود را  کمین کرده و در یک نبرد ناجوان مردانه در پشت کوتل گلبوری  شهید کردند.محمد جواد را اسیر و در بعد از ظهر همان روز قریه شاخه جلیل را درگلبوری ، مهمند و ده علیگل را در دره جرمتو و گوشه  رادر ترگن به مدت پنج ساعت تمام بمباران نمودند. در اثر بمباران شدید قریه جات فوق   تنها از قریه جلیل ۱۸  نفر شهید  و بیش  از ۸۰%، مواشی  و خانه ها نابود و تخریب گردید. قریه های خدابخش، خوجه، و سرخ ده نیز هر کدام به مانند قریه جلیل  شهید داشتند و عده ای از کودکان در مسیر فرار به سمت جرمتو و ترگن بر اثر سرمای شدید و در تاریکی شب در راهها جامانده و براثر سرما فوت شدند.

در جریان بمباران،  خانه ای شهید جلیلی مورد اصابت دو فروند موشک قرار گرفت و دوباره بخشی از خانه تخریب گردید. فرزند دوم شهید جلیلی مرحوم قومندان محمد اسحاق جلیلی که در آن زمان  تنها هشت سال داشت مجروح شد و پدرش  مرحوم شیخ محمد ناصر در حالیکه مشغول کفن و دفن و خواندن نماز جنازه برای شهداء بود،  بعد از ده روز متوجه شهادت فرزندش شد و پس از لحظاتی دچار سکته شده و از هوش رفت. بر اثر بیهوشی حتی جسد فرزندش را مشاهده نتوانست. اهالی گلبوری جسدهای شهداء را شبانه و هر دو جسد را در یک میان گور گذاشتند، زیرا بر اثر بمباران مستمر قوای هوایی شوروی حتی بعد از ده روز اجازه حفر ۱۸ تا ۲۰ قبر رابه مردم مصیبت دیده نمی داد.

جسد پاک شهید جلیلی و دیگر شهدای بمباران به مدت ده روز در سحرا و لابلای دیوارها باقی ماندند. ده شبانه روز تمام قوای شوروی در منطقه مستقر بودند و مردم فقط شبانه در خانه های خویش از قریه جات همجوار رفته و خبر می گرفتند.

بعد از ده روز شهدا شبانه دفن گردیدند. در جریان انتقال جسد شهید جلیلی به دلیل کاشت ماین توسط شورویها پسر کاکای شهید،  به نام  کربلایی علیرضا یوسفی بر اثر اصابت ماین در شب دفن شهداء مجروح گردید و تا آخر عمر از لنگی پای راست رنج می برد.   

۱۶- ۱۰- ۱۳۹۹